Welke tactiek gebruik jij?

Coaching moet zwaar zijn, tissues op de tafel en lekker met z’n allen snotteren, terwijl we onze harten uitstorten. Onze hart uitstorten, gaat ons helpen om alles op te lossen. We moeten ons verleden volledig analyseren om de toekomst weer met frisse weemoed tegemoet te gaan.

Moeten we niet op een ligstoel gaan liggen en ons verleden met elkaar tot in de diepte ophalen? Trauma’s keer op keer herbeleven? Waar is dat goed voor? Zodat de therapeut uiteindelijk met zijn snor en Duitse accent kan vragen: “hoe is de relatie eigenlijk met je vader of je moeder?”.

Uiteindelijk hebben we ons al die uren slecht gevoeld. Hebben we daarna dan ook een tactiek om ons beter te voelen? Of gaan we naar huis, opgelucht omdat het eruit is en komt het uiteindelijk het nare gevoel toch weer terug?

Als jij je dit ook afvraagt is er een ding wat veel belangrijker is om te onderzoeken:

Welke tactiek gebruik jij om je zo slecht te voelen?

• Hoe krijg je het voor elkaar om elke keer weer uur na uur te piekeren over de fouten die je hebt gemaakt?
• Hoezo kun je die persoon die jou zo naar laat voelen dat niet gewoon zeggen?
• Hoe krijg je het voor elkaar om iedere keer je weer zo op te winden, dat je in die vergadering weer niet uit je woorden komt?
• Hoe kan het dat je in het gesprek wat je in je hoofd hebt alles zo goed kan verwoorden, en als je tegenover die manager zit je weer over je grenzen heen laat gaan?

Maar hoe dan wel?

De “Hoe” vraag is zo veel interessanter. Die maakt namelijk duidelijk welke breinprocessen jij gebruikt om te voelen hoe jij je voelt. Je leert wat je trigger is en kunt jouw programma’s of processen zelf aanpassen, zodat het gevoel je niet overkomt, maar je het kunt oproepen of afroepen wanneer jij wilt.

Vaak bestaat een antwoord uit: ik zie die persoon zo groot voor me en voel me nietig klein tegenover hem. Ik heb een groot negatief beeld in mijn hoofd van alles wat er kan gebeuren als ik zeg wat ik wil, ik kan ruzie krijgen of erger, mijn baan kwijt raken. Ik hoor hem al denken, komt hij weer met z’n gezeur. Die grote beelden, negatieve zelfpraat en verstikkende gevoelens, beelden de angst in voor alles wat kan gebeuren. Een makkelijke oplossing kan dus zijn om die verstikkende gevoelens meer lucht te geven en die grote beelden klein te maken en de zelfpraat wat minder serieus.

Piece of cake

Voor wie NLP kent, is dit piece of cake. Zoals zovelen dat zullen beamen. Heb je nog nooit met NLP te maken gehad en vindt je het allemaal maar raar? Dat snap ik. Ik stel je alleen één vraag? Heeft alles wat je hebt gedaan wat “normaal” leek, je ook echt de oplossing geboden?