Eet je eten op! 🥘

Ik merk meteen dat het streng uit mijn mond komt. De kleine kijkt me aan en ik zie direct dat er een uitdaging aan zit te komen. ‘Ik eet er maar drie, mama.’ Ik ga er tegenin: ‘Zeker vijf, May-Britt.’ Een beetje kribbig zeg ik het wel. Zij haakt direct aan. ‘Neeeeeheeee, mama, ik doe maar drie!’ Het wordt nog erger als Roderik besluit zich ermee te bemoeien. 

De beste stuurlui staan aan wal.

Omdat het tafereel zich dagelijks afspeelt, weet ik dat het aan mijn communicatie ligt. May-Britt reageert op mij en op Roderik. Het lijkt wel terug te komen als “Goede Tijden Slechte Tijden”. Iedere dag weer.

Als ik het vriendinnen vertel, krijg ik de mooiste tips die ik vervolgens allemaal uitprobeer. Uit de hoeveelheid tips begrijp ik dat ik niet de enige ben die ermee te maken heeft. 

So let’s make it a game!

Na de laatste keer bedenk ik mij geen moment. Ik ga het totaal anders doen. Het tegenovergestelde van dat wat ik altijd al deed. Die avond vraag ik niet of ze boontjes of worteltjes wil, maar zet het gewoon voor.

Nog voor ze kan zeggen dat ze er maar drie neemt, zeg ik: ‘Je mag er absoluut niet meer dan 5 eten.’ Uitdagend kijkt ze me aan. ‘Echt wel!’, en ze propt haar mondje vol.  Dat is een punt voor mama. De dag erna gaan we voor punt nummer twee. Weer aan tafel. ‘Wie het het snelste op heeft!’, roep ik en begin met eten. Ze lacht: ‘Ikke!!!’

Zo gaan de dagen voorbij. Ik realiseer me dat ik met een kindje te maken heb. Daar communiceer je op speelse wijze mee. Door het leuk te maken, raakt ze gemotiveerd.

Eigenlijk net zoals ik in mijn training doe met de volwassen kids 😉 >>>